3, 2, 1… Start?

Wat was het spannend… Die laatste fase van de zwangerschap. Wetende wat het eindstation zou zijn, afscheid moeten nemen van onze dochter, hadden we geen idee via wat voor weg we hier zouden belanden. Zou ze nog tijdens de zwangerschap overlijden of tijdens de bevalling? Stel dat ze het overleefd, hoelang zal ze dan nog leven? Worden het minuten, uren, dagen of misschien zelfs maanden? Met 1 ding dat zeker was, was er nog enorm veel onzekerheid. Ondertussen hadden we voor haar uitvaart ook de nodige voorbereiding gedaan en lagen er 3 voorbeelden voor kaartjes klaar. Een kaartje voor als ze voor of net na haar geboorte zou overlijden, een kaartje met een geboortedatum en sterfdatum en een ‘normaal’ geboortekaartje. Nu konden we alleen nog zoveel mogelijk proberen te genieten en afwachten.

Mijn verjaardag en de feestdagen is een periode die altijd zo voorbij vliegt. En dan is het opeens januari. De maand waarin onze dochter dan écht geboren ging worden. 18 januari was ik uitgerekend en ik kon ergens amper geloven dat deze dag al zo dichtbij was. Weinig mensen hadden verwacht dat ik nu nog steeds zwanger zou zijn, maar wat was ik hier dankbaar voor! Wel merkte ik aan mijn buik dat de spanning zich ophoopte. En toen was het opeens 18 januari 2019, ik had het gehaald, 40 weken zwanger! En die avond begon het…

Mijn buik was de hele dag al onrustig en ik had een hoop gerommel. Aan het einde van de middag werd dit heftiger, dus we besloten de verloskundige te bellen. Ze kwam langs om te kijken hoe het ging, maar er gebeurde nog niet zoveel bijzonders. We spraken af met haar dat we rond 10 uur weer zouden bellen hoe het ging. Toen Noah op bed lag besloten Mathijs en ik om een film te kijken voor wat afleiding. Veel heb ik niet meegekregen van de film, want de weeën werden heftiger en ze kwamen ongeveer om de 3 minuten. Om 9 uur die avond belden we weer, maar nog steeds had ik geen ontsluiting. Daarom besloten we dat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor een pethidine injectie. Dan zou ik even goed kunnen slapen en geen pijn hebben en moesten we afwachten of de bevalling zou gaan doorzetten of niet. We regelden oppas en gingen naar het ziekenhuis. Hier kreeg ik een kamer waar ik kon blijven slapen. De verpleegkundige verwachtte dat ik na een paar uur wel wakker zou worden met een paar centimeter ontsluiting (en ik eigenlijk ook!). Toen de injectie was toegediend hebben Mathijs en ik samen gebeden. Mathijs mocht niet blijven, dus hij ging daarna weer naar huis. Hij moest zijn telefoon aan laten, want de kans was groot dat hij midden in de nacht gebeld zou worden om terug te komen. Terwijl ik half stoned in bed lag, ging Mathijs weg en viel ik als een blok in slaap.

Ik deed mijn ogen open en alles voelde wazig. Een ding voelde ik heel duidelijk: ik moest plassen! Ik drukte op de knop, want ik mocht niet alleen naar de wc. Toen ik een blik wierp op de klok schrok ik wel, want het was al 5 uur. Had de bevalling toch niet doorgezet?! Toen ik weer in bed lag, viel ik gelijk weer in slaap. De keer daarna werd ik wakker rond een uur of 7. Ik voelde af en toe nog een hele lichte wee, maar het ebde langzaam steeds meer weg. Wat voelde ik me raar… Met veel moeite had ik me erop ingesteld dat Loïs geboren zou worden en dat we misschien al afscheid zouden moeten nemen. En dan opeens stopt het gewoon…

Toch heb ik een hele bijzondere ochtend gehad, want ik ben in het ziekenhuis op kraamvisite geweest bij een vriendin. Zij werd ingeleid en dat wist ik. Ik had de avond ervoor aan de verpleegkundige gevraagd hoe het met haar ging en of ze de groetjes wilde doen. Eigenlijk mogen ze dit niet doen, maar omdat we vriendinnen zijn zou ze wel even kijken. Toen ze terugkwam vertelde ze dat ze aan het bevallen was op dat moment. Wat vond ik dat spannend! Van te voren zaten we wel eens te lachen bij het onwaarschijnlijke idee dat we misschien wel tegelijk weeën aan het weg puffen zouden zijn in het ziekenhuis. Heel bijzonder dat dit ook is gebeurd! Die ochtend vroeg ik aan de verpleegkundige hoe het met haar ging en vertelde het verhaal van de vorige avond. Ze vond dit zo leuk, dat ze voorstelde om te vragen of ik even om een hoekje mocht komen kijken. Puntje bij paaltje liep ik dus de gang over om op kraamvisite te gaan, met Loïs nog in mijn buik. We praatten over haar bevalling en mijn valse start en bewonderden haar prachtige zoontje. Bleek dat, toen ze de groetjes kreeg van mij, ze net aan het persen was. Hier kunnen we nog steeds hard om lachen. Daarna liep ik weer terug naar mijn kamer om te ontbijten.

De vrouw die het ontbijt klaarmaakte zag mij en vroeg of ik borstvoedingsthee wilde. Toen ik vertelde dat mijn kleine nog lekker bij me zat, zag ze pas dat ik nog in verwachting was. Ze vroeg geloof ik hoe het ging en ik vertelde kort de situatie. Ik liep weer verder en ging op mijn bed zitten. Even later, terwijl ik aan het eten was, kwam deze lieve vrouw weer terug, omdat ze zich heel naar voelde over haar opmerking. Natuurlijk kon ze dit ook niet weten en ik stelde haar gerust. Na een filosofisch gesprek met de gynaecoloog die ronde deed die ochtend, kwamen gelukkig Mathijs en Noah mij ophalen. De kans was groot dat de bevalling toch nog kon beginnen die dag of in de dagen erna, maar bij mij was dit niet het geval. Ik bad tot God en vroeg of ik dit niet nog een keer door hoefde te maken en dat het gerommel mocht stoppen of mocht door gaan zetten. Dit gebed werd verhoord, want ik heb daarna nog 1,5 week met Loïs gehad, zonder alle gerommel in mijn buik. Ook voor deze extra dagen ben ik enorm dankbaar, hoe zwaar het ook was.

Alle tijd die wij tweeën samen mochten hebben, hebben we gekregen.