Als het leven soms pijn doet

De eerste weken na de bevalling waren fantastisch! Ondanks de moeheid, voelde ik me erg goed. Helaas veranderde dit gauw… Zo’n 2 weken na de bevalling kreeg ik last van lichamelijke klachten die gepaard gingen met veel pijn. Ook ging het steeds slechter met Mathijs zijn moeder, die al enige tijd ziek was. Mijn lieve schoonmoeder overleed op 17-06-2017, precies 2 maanden na de geboorte van Noah. De spanning had zich in de weken ervoor enorm opgebouwd en de pijn die ik voelde werd ook steeds erger. Twee uitersten die elkaar in een korte periode ontmoetten: leven en dood, pijn en geluk. Het was te veel en ik belandde in een depressie.

Hoe het begon

De eerste keer dat ik last had van de klachten en de pijn, duurde het ongeveer een weekje. Ik dacht dat het voorbij was, maar daar zat ik naast. Na een tijdje kwam het weer terug. Even ging het dan weer goed, maar steeds bleef de pijn komen. Ik was al een aantal keren bij de huisarts geweest en werd dan vaak met een recept weer naar huis gestuurd met het advies erbij om af te wachten. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar de gynaecoloog, maar ook zij zei dat het in principe vanzelf weer over moest gaan. Wel adviseerde ze mij om contact op te nemen met Balans voor bekkenfysiotherapie. Een paar weken later had ik daar mijn eerste afspraak. Hier werd de geconcludeerd dat ik een te gespannen bekkenbodemspier had. Achteraf gezien was dit niet de oorzaak, maar een gevolg van de pijn.

‘Bij mij is de rek op. Als er nog één ding gebeurt, dan knap ik’

In deze periode ging het ook steeds slechter met mijn schoonmoeder. De gedachte kwam bij mij omhoog dat het wel eens fout zou kunnen aflopen. Veel sprak ik er niet over met Mathijs, want hij koesterde nog zo’n hoop dat ze weer beter zou worden. Ik was ondertussen bezig om mezelf mentaal op te laden, want ik had het gevoel dat ik straks een enorme klap moest opvangen. Verder vergat ik mezelf, want ik wilde goed voor Noah zorgen en ik wilde er voor Mathijs zijn die het moeilijk had. Nooit vergeet ik het gesprek dat ik met mijn vader had, een week voor het overlijden van mijn schoonmoeder. Mijn vader vertelde dat hij verbaasd was om te zien hoeveel rek er in een mens zat. ‘Bij mij is de rek op. Als er nog één ding gebeurt, dan knap ik’, was mijn antwoord. Dit gebeurde ook, want de dag na de begrafenis viel ik in een enorm diepe, donkere put.

Mijn ergste dag

Anderhalve maand lang… Elke dag pijn. Soms de hele dag, soms een deel van de dag. Het was te veel geweest. Alles had ik gegeven en het voelde alsof ik mezelf helemaal kwijt was geraakt. Ik voelde me een mislukkeling, want ik vond dat ik faalde als moeder en als echtgenoot. Vooral voelde dit zo als Mathijs mij wilde troosten. Vaak liet ik het niet toe, want het had andersom moeten zijn. Mathijs was degene die zijn moeder verloren was, niet ik. Mentaal was het een enorme strijd en lichamelijk ging het ook nog steeds slecht. Wel merkte ik dat er door de oefeningen langzaam iets van verbetering in zat. Na een aantal weken bekkenfysio merkte ik ook dat ik mentaal meer rust kreeg. Na een tijdje braken er 2 prachtige dagen aan: na anderhalve maand had ik mijn eerste 2 dagen zonder pijn! Dat voelde als een grote doorbraak na zo’n lange tijd. Maar al snel draaide het weer helemaal om.

Mijn ergste dag was vrijdag 11 augustus. Mathijs kwam eerder uit zijn werk, want het ging al niet zo goed met me en ik had hem gebeld met de vraag of hij naar huis kon komen. Het was maar goed dat hij thuis was, want die middag ging het helemaal verkeerd. Hyperventilerend van de pijn lag ik op de bank. Het lukte me nog net om de bank te bereiken, want ik viel bijna flauw. Mathijs was boven met Noah, maar kwam snel naar beneden. Huilend zei ik tegen hem dat ik zo niet meer door wilde. Hij probeerde me te kalmeren en dit lukte na een tijdje. Eén ding was voor mij duidelijk: op deze manier wilde ik niet leven.

Herstellen kost tijd

Na deze nare dag ging het langzaam steeds ietsjes beter. Vaak genoeg waren er terugvallen, maar ook zaten er redelijk goede periodes tussen. Ongeveer 2 maanden geleden haalde ik een nieuw record: 9 dagen achter elkaar zonder pijn! Eigenlijk stelt het niks voor, maar voor mij was dit een periode van genieten. Ook kon ik stoppen met bekkenfysiotherapie, omdat het zo goed ging. Die 9 dagen waren voorbij en op dag 10 was de pijn weer terug. De hoop was dat ik er weer snel bovenop zou komen, maar het sukkelde maar door. Ongeveer een maand geleden was ik er helemaal klaar mee en vond ik dat het tijd was voor medische stappen. Via de huisarts liet ik me, op eigen initiatief, doorverwijzen naar een gespecialiseerde kliniek in Rotterdam. Afgelopen woensdag zou ik daar mijn eerste consult hebben gehad, maar het verliep anders.

De dag nadat ik de afspraak had gemaakt, belde ik weer om te vragen of ze echt niet eerder plek hadden. De receptioniste vertelde dat ze net een afmelding hadden voor de dag erna, dus de volgende dag kon ik gelijk komen voor mijn consult. Mathijs en Noah gingen mee, wat erg fijn was. Tijdens het consult deed ik mijn verhaal en werd ik onderzocht. Al snel werd duidelijk wat er ging gebeuren: ik zou zo snel mogelijk onder narcose behandeld worden. De eerst mogelijke datum was 15 november. Mathijs en ik waren het er beide over eens dat dit een goed plan was. Uiteindelijk ben ik, 2 weken voor ik eigenlijk mijn eerste consult zou hebben, geopereerd in Amsterdam. Eindelijk werd er echt iets gedaan en had ik het gevoel dat ik begrepen werd. Dit alleen al was zó bemoedigend. En nu, na maanden van pijn en verdriet, kan ik zeggen dat ik al 11 dagen totaal geen pijn heb gehad. Ik kan niet wachten tot zondag, want dat kan ik hopelijk zeggen: ‘Dit waren mijn 2 beste weken sinds de bevalling!’.

Er is altijd hoop!

Bladzijdes vol zou ik kunnen schrijven over alles wat ik gedacht en gevoeld heb in het afgelopen half jaar, maar dit zou veel te langdradig worden. Veel dromen die ik had zijn kapot gegaan, want een tijd die eigenlijk heel mooi had moeten zijn, was een tijd vol angst en verdriet. Ondanks dat het me veel heeft gekost, heeft het me ook veel gebracht. Zo ben ik gegroeid in afhankelijkheid van God, want uiteindelijk is Hij het die mij uit de put trekt. Op bijzondere manieren heb ik dit sterk mogen ervaren. Ook heb ik nieuwe dromen gekregen. Eén daarvan is eigenlijk wat ik nu aan het doen ben: mijn verhaal delen. Mijn bedoeling hiermee is om anderen te bemoedigen, want ik ben heus niet de enige die het lastig heeft gehad na het krijgen van een kindje. En ik hoop dat als je dit leest en je jezelf erin herkent, dat je er iets uit mag halen. Hetzij een stukje herkenning, troost of misschien nieuwe hoop. Want geloof me, je bent echt niet alleen! Toen ik zo diep in de put zat, hoorde of las ik bijna niks over een postnatale depressie, maar dat betekent niet dat ze er niet zijn. Misschien zouden we allemaal wat opener moeten zijn over hoe we ons voelen, zodat we dat taboe de deur uit kunnen gooien.

voor mijn zoon ga ik altijd door!

Enorm dankbaar ben ik, want er is nog geen dag voorbij gegaan zonder dat ik ook maar even gelachen heb. Al was het soms maar een glimlach naar Noah. Vaak genoeg kwam de gedachte omhoog: was ik maar nooit zwanger geweest. Ik voel me hier rot over, want ik houd zielsveel van Noah. Wel weet ik niet of ik het allemaal opnieuw had gedaan, als ik van te voren wist wat voor narigheid me te wachten stond. Maar voordat Noah er was, wist ik ook nog helemaal niet wat het precies inhield om een moeder te zijn en om zoveel van iemand te houden. Nu Noah er is weet ik dat het uiteindelijk het allemaal waard is. Hij is de grootste drijfveer voor mij om door te blijven gaan en dat is hij nog steeds. Lichamelijk gaat het veel beter, maar ik merk dat ik een hoop te verwerken heb. Nu is het tijd om alles een plekje te geven. Hoelang dit gaat duren weet ik niet, maar hier houd ik me ook niet mee bezig. Ik wil mezelf alle tijd gunnen die ik nodig heb. Of het qua pijn helemaal over is weet ik niet, maar een ding weet ik wel: voor mijn zoon ga ik altijd door! Mijn lieve Noah <3.

Heb je vragen of opmerkingen? Dan kan je me mailen naar het volgende mailadres: rozemarijn@genietvanleven.nl