Het verhaal van Annerieke
Op 11 september 2016 kregen Corné en ik een geweldig mooie zoon; Julian. We beseften ons dat ons leven er nu heel anders uit zou gaan zien. We hadden er super veel zin in, maar we vonden het ook heel spannend. Nooit kunnen bedenken dat ik in een depressie zou belanden..
Mijn zwangerschap verliep erg goed. Ik had weinig last van kwaaltjes die erbij horen. Alleen de laatste weken kreeg ik last van veel vocht in mijn handen, benen en voeten. Maar afgezien van dat vocht, heb ik echt een prima zwangerschap gehad. Corné en ik waren klaar voor de komst van onze kleine.
Op 11 september rond half 4 kreeg ik buikpijn. Ik wist niet of dit weeën waren, omdat ik geen idee had hoe dat zou voelen. Na een paar uur was het voor mij duidelijk: ons kindje wilde eruit! Het ging eigenlijk heel snel. Om 20.00 uur kwam de verloskundige voor de eerste keer en bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben! Ik wilde naar het ziekenhuis, dus daar zijn we meteen naar toe gegaan. En om 22.08 uur is onze lieve Julian geboren!
Doe vooral waar je jezelf goed bij voelt!
De kraamweek was fijn, maar mijn borstvoeding kwam niet op gang. Na 4 dagen proberen hebben we besloten om over te gaan op flesvoeding. Het was goed dat deze beslissing genomen werd, maar ik voelde mezelf er niet goed bij, omdat er altijd gezegd wordt dat borstvoeding de beste start is voor je kindje. En ik kon hem deze beste start niet geven. – Laat ik hierbij wel zeggen dat dit mijn gevoel was en dat ik er echt niet op tegen ben dat er moeders zijn die geen borstvoeding willen geven. Doe vooral waar je jezelf goed bij voelt! –
In de kraamweek, maar ook in de tijd hierna, merkten we dat Julian veel huilde. Ook spuugde hij veel. We zijn over gegaan op een ander soort voeding. Maar huilen deed Julian nog steeds veel. We vonden het zwaar. Het consultatiebureau zag geen kwaad en het spugen zou vanzelf minder worden, net als het huilen. Als Julian weer een huilbui had, huilde ik mee. Er kwamen nare gedachten in mijn hoofd zoals dat we nooit een kindje hadden moeten willen en dat ik geen goede moeder was. Ik kon niet echt genieten. Ik genoot wel echt van de momenten dat Julian lekker bij mij lag. En op die momenten werd ik overspoeld van een liefde die ik nog niet kende. Hierdoor ontwikkelde ik een angst. Een angst om hem kwijt te raken. Maar ook een angst dat Julian één van zijn ouders zou moeten missen. Deze angst kwam doordat ik zelf nooit echt een vaderfiguur heb gehad. Toen ik 9 jaar was werd mijn vader ziek, hij kreeg een herseninfarct. Hierdoor is hij een ander persoon geworden en kwam hij in een rolstoel terecht. En hierdoor kon hij geen vaderfiguur zijn en was onze band niet zoals het hoorde. Ik zorgde vooral voor mijn vader en voor mij zorgen kon hij niet. Ik zou het verschrikkelijk vinden als Julian hetzelfde mee zou moeten maken. Ik wist dat ik te ver ging in mijn angst, maar het lukte mij niet om anders te denken.
Ik werd steeds somberder maar ik durfde het eigenlijk met niemand echt te delen. Ik schaamde me. Zelfs tegenover Corné. Mijn angst werd er ook niet minder op en ik nam allerlei scenario’s in mijn hoofd. Ondertussen liep ik al bijna een half jaar rond met mijn somberheid en mijn angst. Ik voelde me schuldig tegenover Julian. Schuldig om het feit dat ik niet écht van hem kon genieten. Op mijn werk merkten twee collega’s op dat ik de laatste tijd niet mezelf was. Ze zijn het gesprek met me aangegaan. Ik wist dat dit niet langer kon zo, dus de volgende dag heb ik de huisarts gebeld en ben ik doorverwezen naar een psycholoog.
Afgelopen december heb ik mijn laatste afspraak bij de psycholoog gehad. En ik ben echt weer mezelf! Ik kan nu weer écht genieten en ik heb geleerd om angstige gedachten om te draaien naar positievere gedachten. Als ik terug kijk naar de afgelopen 1,5 jaar is er veel gebeurd. Het krijgen van een kindje is heel bijzonder, maar het is een hele grote verandering in je leven. Het kan verschillende gevoelens bij je los maken of herinneringen naar boven halen uit je verleden. En gelukkig loopt het ook vaak niet zoals het bij mij liep. Maar wat ik hoop de bereiken door open te zijn over mijn verhaal, is dat vrouwen zich zeker niet moeten schamen als je het zwaar vind als jonge moeder. Je bent echt niet de enige! Ik ben er achter gekomen dat het vaker voorkomt dan we denken. Ik hoop dat er meer openheid komt over dit onderwerp.
Doordat ik de blogs van Rozemarijn gelezen heb en mij hierin herkende, heb ik contact gezocht met haar. Ik ben dankbaar dat ik via haar blog ook mijn verhaal mag vertellen. Als je over mijn verhaal vragen hebt of je wil erover doorpraten mag je mailen naar Rozemarijn.
Liefs Annerieke