Loïs – De Uitslag
Ik was dus voorbij de 24 weken, wat een enorme opluchting was. Nu leefden we toe naar de 30 weken. Er stond dan een volgende echo gepland en als Loïs dan nog zou leven zou de afspraak voor de vruchtwaterpunctie gemaakt worden.
De 6 weken voor het volgende ziekenhuisbezoek hebben we ervaren als een pittige tijd, maar ondanks dat gebeurde waren er ook veel mooie momenten. Zo werd er voor ons gezin gebeden op de huiskring, een plek waar we veel steun krijgen. Helaas kwam er iets vervelends om de hoek kijken: harde buiken. Veel. Heel veel. Als ik maar even bezig was, kwamen ze achter elkaar. In die eerste dagen dat het begon heb ik de verloskundige gebeld en ben ik ook voor de zekerheid bij de praktijk langs geweest. Gelukkig had ik geen ontsluiting o.i.d., maar het zat met toch niet lekker. Ik voelde me lastig dat ik belde en er niks aan de hand was, maar ik was zo bang om Loïs te verliezen… Bang dat de zwangerschap eerder zou eindigen.
Omdat de harde buiken na een week thuis zitten niet minder werden, besloot ik op advies van de verloskundige te stoppen met werken. Als gastouder bij een gezin werken met 3 kinderen + je eigen kind mee was nu te veel geworden. Waarschijnlijk speelde de mentale spanning een grote rol hierin. Mijn lichaam gaf duidelijk een signaal dat het rust nodig had, dus met moeite heb ik hieraan toe moeten geven. De eerste week wist ik me geen raad, want als ik ook maar in huis rondliep om op te ruimen, kwamen de harde buiken achter elkaar. Op een rustige dag thuis met Noah had ik er vaak tussen de 30 en de 40. De tweede week ging beter, ik begon de tijd die ik nu had wel de waarderen. Ook kon ik nu nog meer bewust genieten van het feit dat Loïs nog heerlijk bij mij mocht zijn. Ik kan nu zeggen dat de harde buiken in enige zin een geschenk waren, omdat ik hierdoor nog intenser de laatste periode van de zwangerschap heb beleefd. Loïs en ik hadden meer tijd gekregen, meer momenten om voor altijd te koesteren. In plaats van de kinderen uit bed halen en klaar te maken, kon ik mijn handen op mijn buik leggen, terwijl Noah aan het spelen was.
Het voelde écht als een pretecho
Op 17 oktober kregen we een gratis 3D echo bij de verloskundigenpraktijk. Wat een prachtig cadeau! Loïs lag helemaal dubbelgevouwen met haar knieën tegen haar gezichtje aan. We hebben die avond volop genoten van onze prachtige dochter. Het voelde écht als een pretecho. Wat zijn we hier dankbaar voor…
8 november was het zover… De afspraak in het ziekenhuis. Tijdens de zwangerschap hield ik een soort dagboek bij en dit is wat ik hierover schreef:
‘Gisteren moesten we weer naar het ziekenhuis voor onderzoek. Helaas lijkt het duidelijk op trisomie 18… Toch weer een schok. De afgelopen tijd kreeg ik toch weer hoop, maar die werd gisteren weggevaagd. Ik heb veel gehuild thuis en ik voel me nog steeds verdrietig… Ik wil jou niet kwijt, schatje. Volgende week dinsdag is de vruchtwaterpunctie en woensdag krijgen we de uitslag van de sneltest, heel spannend dus… Papa ziet er ook tegenop, want hij moet ook geprikt worden ;).
Die week ging heel snel voorbij. ’s Nachts had ik al een poos regelmatig nare dromen en sliep ik slecht. Mentaal werd het steeds zwaarder met de uitgerekende datum die alsmaar dichterbij kwam. Toch mochten we God zo sterk ervaren. Loïs haar leven is geborgen in Zijn handen.
13 november: de dag van de punctie. Er zat een stel naast ons te wachten. De vrouw vertelde dat het haar tweede vruchtwaterpunctie was en dat het heel erg meeviel. Dat stelde me een beetje gerust… Maar wat viel het bij mij tegen! Ze moesten met een echo kijken waar ze moesten prikken. Bij mij zat bovenin mijn buik een plek waar alleen vruchtwater zat. Alles werd klaargemaakt en toen werd de prik gezet. AU! Ze kwamen niet gelijk door het vlies heen, dus moest ze een paar keer duwen. Wat een naar gevoel! Alles ging gelukkig verder goed en na de punctie lieten we ons bloed prikken.
Die dag voelde ik wel af en toe iets, maar verder had ik niet veel last van mijn buik. Wel moest ik rustig aan doen, omdat er een kleine kans is dat je vliezen breken. Die avond ging Mathijs weg en ik ging op tijd naar bed. Toen ik in bed lag raakte ik helemaal van slag… Ik voelde me heel schuldig naar Loïs toe. Mijn buik hoorde een veilige plek te zijn en het voelde alsof ik het stuk had gemaakt. Het idee dat er een naald naar binnen was geweest, zo dicht bij haar… Ik weet nog goed dat ik in bed lag te huilen en alleen maar sorry kon zeggen. ‘Sorry Loïs, het spijt me zo’. Ik begon te bidden en ik werd langzaam weer rustig. God was bij ons.
De volgende dag was enorm spannend. Aan het eind van de middag zouden we gebeld worden met de uitslag. Mathijs was geloof ik net thuis toen de telefoon ging… De uitslag waar we het meest bang voor waren geweest kregen we nu te horen. Wat waren we er kapot van! Dat we afscheid moesten gaan nemen van onze dochter werd nu zekerheid. Al die tijd hielden we ons vast aan een sprankeltje hoop dat het misschien tóch minder erg was dan de artsen dachten. Nu was dit weg, nu wisten we het zeker: Loïs heeft trisomie 18.