Loïs – Een dochter!

Tijdens de zwangerschap van Noah was ik ervan overtuigd dat ik zwanger was van een meisje. Na zijn geboorte moesten we hier hard om lachen. Ik maakte wel eens de opmerking dat we waarschijnlijk alleen maar jongens zouden krijgen (natuurlijk superleuk!). Maar het leek me ook enorm mooi om een dochter te mogen krijgen…

De weken na het eerste bezoek aan het Wilhelmina Kinderziekenhuis gingen snel voorbij. Zoals ik eerder schreef bad ik in het begin tot God of Hij ons kleintje wilde halen als de afwijking echt zo ernstig zou zijn. In die weken erna veranderde dit en ik wilde ons kindje niet verliezen. De knop ging om: ‘Als ik jou nu al moet verliezen hebben we maar veel te kort gehad. Blijf maar fijn in mama’s buik’. Met alle liefde die ik had, wilde ik mijn buik de mooiste plek op aarde maken voor ons kindje.

Ze mocht bij mij leven, omringd door moederliefde. En als de tijd daar was dat ze zou moeten gaan, zou ze voor altijd verder mogen leven door Zijn liefde. Nooit zal zij iets tekort komen, onze geliefde dochter, onze Loïs.

De volgende afspraak in het ziekenhuis was pas rond de 20e week van de zwangerschap. In de tussentijd mochten we zelf aangeven wanneer we de ‘normale’ controles wilden bij de verloskundigenpraktijk. Ik was in die weken nog bang voor een miskraam, dus belde ik als ik me zorgen maakte. Ook kwam ik regelmatig voor een controle langs, waarbij bijna altijd een echo werd gemaakt. Pas als we het hartje zagen kloppen konden we opgelucht adem halen en rustig kijken naar ons kleintje. We besloten dat we zo snel mogelijk wilden weten of het een jongen of meisje was, zodat we ons kindje een naam konden geven.

Met 15 weken hadden we weer een afspraak staan bij de praktijk. Er werd weer een echo gemaakt en de verloskundige ging kijken of ze kon zien wat het geslacht was. Ze durfde met 99,9% zekerheid te zeggen of het een jongen of meisje was, maar ze wilde het nog laten bevestigen door een van haar collega’s. Stiekem wisten we het dus al bijna zeker, maar we hielden onze mond nog even dicht…

13 augustus was het zover, nu zouden we het zeker komen te weten. De echo werd gemaakt, maar het duurde even voor het duidelijk werd. Na een tijdje zoeken zag de verloskundige het overduidelijk: een dochter! De verloskundige hoorde als eerste haar naam, want deze gaven we haar meteen: Loïs Jedidja. Onze ongelooflijk prachtig geschapen dochter <3.

Onze familie en vrienden vertelden we dat we een dochter hadden, want voor ons hoorde ze er helemaal bij. Het was zó fijn om haar naam te kunnen noemen. Het maakte mij er nog bewuster van dat een leven niet pas begint na de geboorte, maar al vanaf het eerste begin in een zwangerschap. Een leven, helemaal bedacht en geschapen door Hem, die oneindig veel van haar houdt. Ze mocht bij mij leven, omringd door moederliefde. En als de tijd daar was dat ze zou moeten gaan, zou ze voor altijd verder mogen leven door Zijn liefde. Nooit zal zij iets tekort komen, onze geliefde dochter, onze Loïs.