Loïs – Vlinders
Alles wat ik schrijf is niet bedoeld om te oordelen, maar puur om te delen hoe ik alles ervaren heb.
De weken vliegen nu voorbij, net zoals tijdens de zwangerschap. Wat had ik graag gewild dat het langer had kunnen duren… Nadat we met 16 weken wisten dat we een dochter hadden, leefden we met spanning toe naar de 20 weken echo in het ziekenhuis, de volgende stap in dit proces. Er gingen veel vragen door ons heen. We hoopten dat de uitslag toch positiever zou zijn aangezien ze met 13 weken niet met zekerheid de afwijkingen konden bevestigen die ze dachten te zien. 29 augustus 2018 was het zover…
Je leeft! Wat zijn we aan het doen?!
De klap kwam weer hard aan… Eerdere dingen die ze dachten te zien werden helaas bevestigd. Een hartafwijking, navelbreuk, 2 aders in de navelstreng, afwijkende stand van een paar vingertjes… Alles paste in het plaatje van trisomie 18. Na de echo hadden we een gesprek met de gynaecoloog en daarna nog met 2 andere mensen. Wie het precies waren weet ik niet meer, maar de meneer die er zat wees ons erop dat we nog voor de grens zaten van de 24 weken. Eerst dacht ik dat hij het over een begrafenis had, aangezien je vanaf 24 weken officieel je kindje moet begraven. Vlak nadat ik vriendelijk knikte, bedacht ik me dat hij het over abortus had… Hoe kon iemand dit zeggen? We hadden net ons prachtige meisje gezien en, ondanks de spanning, vol bewondering naar haar gekeken… Ik kan nog huilen als ik hieraan terugdenk. We wilden hierna snel naar huis, weg uit dit medische centrum waar Loïs voor mijn gevoel op dat moment niet als een kostbaar leven werd gezien… Iets wat ze voor ons al vanaf het eerste begin geweest is <3.
Eerder in de zwangerschap hadden we besloten dat als ik de 20 weken zou halen, we contact zouden opnemen met een begrafenisondernemer en met de organisatie waar we waren aangemeld voor kraamzorg. Toen ik de situatie had doorgegeven aan de kraamzorgorganisatie kreeg ik al snel een telefoontje van degene die de intake zou komen doen. De intake is toen een paar weken naar voren geschoven, omdat er een kans was dat Loïs eerder geboren zou worden.
We hebben een fijn gesprek gehad samen, wat kijk ik daar goed op terug! Zij gaf ons als tip een nummer te luisteren wat helemaal bij onze situatie paste: I will carry you van Selah. Op dit nummer heeft uiteindelijk mijn zwager een prachtig filmpje gemaakt met foto’s en stukjes film van het leven van Loïs. Hier een link van het nummer voor wie het wil luisteren: https://www.youtube.com/watch?v=61ncM07RU_U
Tijdens het gesprek moest ik kiezen welk plan ze ging invullen voor ons: het plan voor een levend kindje of het plan voor een overleden kindje. Op die van het overleden kindje stond een vlinder op de voorkant. Voor mij was het toen eigenlijk meteen duidelijk dat het het ‘Vlinderplan’ zou worden, aangezien God vanaf mijn 18e regelmatig vlinders op mijn pad stuurt als bemoediging. Iets wat nu nog meer betekenis heeft gekregen… Toch wilde ik het plan invullen voor een kindje dat zou leven, want we wisten nog niet zeker of Loïs trisomie 18 had en we hoopten zó dat ze bij ons mocht blijven. Hoe vul je dan dat andere plan in? Wel mochten we het andere plan ook houden om door te kunnen nemen samen. Al die maanden lag het ‘Vlinderplan’ in de kast, klaar om ingevuld te kunnen worden…
Met ongeveer 23 weken hadden we het gesprek met de begrafenisondernemer gepland. We hadden dezelfde begrafenisondernemer als bij het overlijden van Mathijs zijn moeder. Het was een goed gesprek en dingen die we al konden doornemen namen we door. Maar wat was het vreselijk moeilijk… Het ging tegen alles in en het voelde zo verkeerd. ‘Je leeft! Wat zijn we aan het doen?!’. Het was oneerlijk, onbegrijpelijk. We hoorden bezig te zijn met de babykamer, een zitje voor Noah voor aan de kinderwagen, kleertjes kopen die we jou zelf mochten aantrekken, terwijl je ons nieuwsgierig zou aankijken…
24 weken, WAT EEN OPLUCHTING!
We waren de grens voorbij, voor een groot deel van de wereld werd Loïs nu dan ook eindelijk écht erkend als persoon, als een leven van waarde. Als ze nu geboren zou worden, hadden we recht op kraamzorg. En nu zou niemand ons meer mogen adviseren om deze prachtige zwangerschap af te breken… Een opluchting, maar ook een besef van deze KEIharde wereld waar we in leven. In alle zware momenten die we doormaakten stond er één ding boven alles: God is erbij. Als wij huilden, huilde Hij met ons mee. En als we intens genoten van onze kleine meid, genoot Hij mee. God bracht rust, middenin de orkaan waarin wij zaten. Hij gaf ons perspectief, dat het leven nooit stopt. Ook als wij hier afscheid zouden moeten nemen van onze dochter… Maranatha.