Noah de dreumes.

Noah is alweer bijna 3 maanden officieel een dreumes en het lijkt erop dat hij dit meteen na zijn eerste verjaardag wist. Langzaam beginnen de boevenstreken en maakt hij enorme sprongen in zijn ontwikkeling. Heel leuk om mee te maken, maar het laat je ook realiseren hoe snel kinderen groot worden. En dan is Noah nog maar 1! Noah is over het algemeen een heel makkelijk ventje: hij is vrolijk, eet lekker, slaapt graag, kan heerlijk spelen en geniet van andere mensen om zich heen. Hoe fijn dat ook allemaal is, moet ik eerlijk toegeven dat ik deze nieuwe fase ook heel leuk vind! We worden steeds vaker uitgedaagd om een, voor ons passende, manier te vinden om met bepaalde situaties om te gaan. Het is zoeken, genieten, fouten maken (want dat mag!), eventueel om tips vragen en doorgaan.

‘Ans de Ambulance’

Brabbeldebrabbel… Heerlijk toch, dat beginnende geklets. Noah kletste al heel wat af in zijn eigen taaltje, maar de laatste weken gaat hij ons steeds meer na proberen te zeggen. ‘Mama’ en ‘papa’ kon hij al een tijdje, maar hij maakt nu wel hele grote sprongen! Hij is nu begonnen met ‘deze’ en ‘die’, maar ook zei hij steeds wat klanken achter elkaar waar wij eerst niks uit konden opmaken. Voor zijn 1e verjaardag heeft Noah een aantal dingen gekregen van ‘Toet Toet Auto’, wat hij helemaal geweldig vind. Hier zat onder andere ‘Ans de Ambulance’ bij. Deze is sindsdien vaak door de kamer te horen met haar sirene. Ook is het zo dat we vlakbij een weg wonen die naar de snelweg leidt en waar dus ook vaak sirenes te horen zijn. Gisteren (30 juni) schoot het me ineens te binnen dat hij wel eens de sirene na kon doen. Je had Noah zijn gezichtje moeten zien toen ik de ambulance nadeed! Meteen reageerde hij met zijn eigen variant van ’taatuutaatuu’. Vandaag reed er weer een ambulance langs. Kort hierna haalde ik Noah uit bed om te verschonen en had ik een loeiende sirene op het aankleedkussen liggen ;).

Het banenenijsje

Vorige week waren wij een midweekje weg met elkaar. We zaten op een camping in Zelhem en besloten donderdag om ’s ochtends naar Doetinchem te gaan met elkaar. We belandden op een heel gezellig terrasje waar je schepijs kon halen. Met dat mooie weer konden we dat natuurlijk niet weerstaan, dus al snel zaten we met wat bolletjes ijs op een hele relaxte schommelbank. Noah zat gezellig tussen papa en mama in, genietend van zijn bolletje banenenijs. Hij besluit dat hij gaat staan, dus hij trekt zich op. Hoppa, dan ook maar meteen los! Geweldig! En helemaal leuk dat we er allebei waren om het te aanschouwen: de eerste keer dat Noah los staat waar we bij zijn. Wel was het voor ons behoorlijk duidelijk dat dit niet zijn eerste keer was, want hij stond zó stevig. Ook ging hij met beleid weer door zijn knietjes. We vermoeden dat hij al veel geoefend heeft in bed ;p. Wel had hij de smaak te pakken, want later die middag deed hij het weer. Supertrots!

Knuffelbeer

Nee, het is geen verwijzing naar een knuffel. Noah heeft het trouwens sowieso niet zo op knuffeldieren, nooit gehad ook ;p. Wat ik bedoel is dat Noah zelf een enorme knuffelbeer kan zijn. En ja, dat is heerlijk! Met kusjes geven ligt hij in een deuk en soms heeft hij fases dat hij zelf ook veel kusjes geeft. Zulke dikke zoenen dat je de kwijlslierten aan je wang hebt hangen. Klinkt misschien niet zo fris, toch zijn het de lekkerste kusjes die ik tot nu toe ooit gehad heb ^^. Wel bepaald hij natuurlijk zelf wanneer het knuffeltijd is, want soms wil hij gewoon spelen en niks anders! Op schoot bij papa of mama is dan een no-go. Maar gelukkig komt die knuffelbeer altijd weer terug. Voor nu dan… 😉

 

zo vader zo zoon?

Mini-Dalton

Ken je de serie Lucky Luke nog? Nou, daar moet ik af en toe aan denken als ik Noah zie. Hij heeft een pakje dat helemaal gestreept is en toen ik hem erin zag moest ik meteen denken aan De Daltons: een kleine boef! Noah is niet zo groot, dus misschien lijkt het daarom alsof hij nog te klein is om sommige dingen te snappen. Maar laat je niet misleiden, want die kleine meneer is een echte boef in wording! ;p (wel een hele leuke trouwens) Zeg ik ja, schudt hij nee. Wijs ik een kant op, wijst hij de andere kant op. En als je even niet op let klimt hij overal naar toe waar hij niet mag komen. Tja, heel typisch dreumesgedrag eigenlijk. Hij weet ook drommels goed als iets niet mag. Wat hij dan doet? Kijkt je aan met zijn pretogen en lacht ondeugend. Probeer dan maar eens om zelf je lachen in te houden! Mathijs schijnt als kind met veel streken te zijn weggekomen. Dit vanwege zijn guitige ogen en leuke koppie. Hmmm, zo vader zo zoon?

Toch moet ik ook toegeven dat Noah verder best goed luistert, maar je merkt dat hij steeds meer de grens gaat opzoeken. Ik vind dit helemaal niet erg, ik vind het juist nodig. Een gezonde mate aan grenzen geeft een kind veiligheid: je kind weet precies waar hij/zij aan toe is. Met grenzen aangeven bedoel ik trouwens niet alleen maar ‘nee’ zeggen, maar je kind uitleggen waarom je iets liever wel of niet wil. Zelfs bij Noah doe ik dit, ook al zal hij er nog weinig van snappen. Natuurlijk mogen sommige dingen écht niet, maar ik wil hem wel leren wat voor reden daarachter zit. Maar goed, voor nu dus lekker boeven geblazen! 😉

Heb jij zelf een dreumes? Herken je iets in dit stukje? Laat dan een reactie achter in de comments! 🙂