Powervrouwen
Dit keer wil ik stilstaan bij een moeilijk, maar belangrijk onderwerp: (postnatale) depressie. De meeste mensen zullen weten dat dit best veel voorkomt, maar er wordt eigenlijk niet veel open over gepraat. Ook ik belandde in een depressie na de bevalling en ik had het gevoel dat ik de enige was. Daarom besloot ik om mijn verhaal te delen, in de hoop anderen ermee te kunnen bemoedigen.
Ondanks de moeheid, voelde ik me in de eerste weken na de bevalling geweldig! Helaas was dit van korte duur, want ongeveer 2 weken na Noah ’s geboorte kreeg ik last van lichamelijke klachten die gepaard gingen met veel pijn. Hierdoor merkte ik dat ik steeds minder lekker in m’n vel zat. Ook bouwde zich in die periode een hoop spanning op. Mijn lieve schoonmoeder, die al enige tijd ziek was, ging hard achteruit. Uiteindelijk overleed ze op 17-06-2017, precies 2 maanden na de geboorte van Noah. In deze tijd was ik veel alleen thuis met Noah, die veel last had van krampjes. Ik deed alles wat ik kon om hem te troosten en goed voor hem te zorgen. Ook wilde ik daarnaast Mathijs tot steun kunnen zijn in deze heftige tijd, maar voor mijn idee schoot ik hierin te kort. Alles bij elkaar was me te veel geworden en ik belandde in een diepe put.
Mensen in mijn omgeving wisten wel dat het niet zo goed ging, maar heel open over wat ik nou echt dacht en voelde was ik niet. Terwijl ik met mijn verstand wist dat ik er niks aan kon doen, voelde het toch enorm als falen. Het ergste vond ik nog dat ik wist dat ik, zonder alle pijn en spanning, de moeder had kunnen zijn die ik wilde zijn. Er waren dagen dat ik amper het huis uit kwam. En als ik me er dan eindelijk toe had gezet om een blokje om te lopen, had ik soms zo’n pijn dat ik meteen weer naar huis ging. De situatie voelde uitzichtloos en de angst dat het nooit meer over zou gaan werd steeds groter.
Mijn depressie was vooral gelinkt aan pijn, pijn die door alle spanning steeds erger was geworden. Na vele bezoeken aan de huisarts werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. Zij verwees me mondeling door naar Balans voor bekkenbodemfysiotherapie. Hier kreeg ik oefeningen mee naar huis om mijn spieren te ontspannen. Al snel was er een stijgende lijn te zien en hierdoor voelde ik me mentaal ook steeds beter. Toen ik klaar was met de bekkenbodemfysio dacht ik dat ik er bijna vanaf was, maar toch bleef de pijn terugkomen. Hierdoor besloot ik om me te laten doorverwijzen naar een gespecialiseerde kliniek in Rotterdam. Hier kon ik gelukkig diezelfde week nog terecht en tijdens het consult kwam de arts al gauw met een behandelplan. Ze wilde me zo snel mogelijk op de operatietafel hebben voor een ingreep onder narcose. Nog geen week later was het dan zover: mijn eerste operatie. Ik vond het erg spannend, maar de arts en het overige personeel stelden me enorm gerust. De eerste dagen na de operatie waren wel zwaar, maar na 5 dagen had ik al helemaal nergens meer last van. Ondertussen zit ik op dag 18 zonder enige pijn! Eerlijk gezegd was ik vergeten hoe dat was en ik weet niet wat me overkomt…
Herstellen gaat sneller als je het niet alleen hoeft te dragen
Weg met het taboe!
In de maatschappij merk ik dat steeds meer vrouwen open zijn over hun ervaring van de bevalling. Gelukkig hebben ze dát taboe al redelijk de wereld uit geholpen. Maar hoe zit het met de tijd na de bevalling? Dat de ‘roze wolk’ soms ver te zoeken is hoor je wel, maar wat dit precies inhoud wordt eigenlijk niet verteld. Zelf had ik er denk ik heel veel aan gehad om te horen en te lezen dat ik er niet alleen voor stond. Daardoor kwam bij mij juist het verlangen naar boven om mijn verhaal te vertellen. Want hoe bijzonder die kraamtijd ook is en hoe veel je misschien ook geniet van je kleintje, het is niet altijd een makkelijke tijd. Vaak zit het vol met gebroken nachten, lichamelijke ongemakken, hormonen die door je lichaam gieren en alle kanten op gaan met de daarbij behorende huilbuien (die soms opkomen door alleen maar de radio aan te zetten). En ja, het kan inderdaad gebeuren dat je in de depressie terecht komt.
Van een moeder, voor een moeder
Als ik een advies zou mogen geven, is dat om je schaamte opzij te schuiven. Deel je emoties en gedachten met anderen, bijvoorbeeld een goede vriendin of je zus. En als je last hebt van lichamelijke ongemakken: bespreek het met je verloskundige of ga naar de huisarts en laat je eventueel doorverwijzen. Blijf niet rondlopen en afwachten, maar zoek hulp. Soms hebben dingen tijd nodig, maar herstellen gaat sneller als je het niet alleen hoeft te dragen. Ook zouden wij als vrouwen en moeders wat liever voor onszelf en elkaar moeten zijn en in plaats van over elkaar te praten, mét elkaar moeten praten. Ik denk dat je dan snel genoeg tot de conclusie komt dat veel moeders zich somber voelen na de geboorte van hun kind. Natuurlijk had ik het liever anders gehad, net als vele anderen, maar ik weet dat het uiteindelijk het allemaal waard is, want ik had Noah écht niet willen missen!
Herken je jezelf in mijn verhaal? Heb je vragen of opmerkingen? Hieronder kan je een reactie achterlaten. Ook kan je me mailen naar rozemarijn@genietvanleven.nl
Geschreven in overleg met Verloskundigenpraktijk Sliedrecht
Samenvatting van: ‘Als het leven soms pijn doet’