Welkom op de wereld, lieve Noah!

Het is zondagavond, 16 april 2017. De tv staat aan, Mathijs zit op de bank en ik lig aan de andere kant van de bank met een paar kussens, zodat ik nog enigszins comfortabel kan liggen. Boer zoekt vrouw staat aan, maar ik heb amper door wat er gebeurd. Oh, daar komt de volgende wee! Zou het nu eindelijk door gaan zetten?

Al een aantal dagen rommelde het flink en de nacht van donderdag op vrijdag had ik al overgeslagen dankzij de (voor)weeën. We hadden de verloskundige gebeld, maar toen was er eigenlijk nog niks gebeurd en kon het nog alle kanten op. Wel was ik 2 kilo aan vocht kwijt door het vele plassen die nacht. De volgende dagen rommelde het zachtjes door, maar gelukkig kon ik ’s nachts redelijk slapen. Wel viel ik zaterdag bijna flauw, wat ik ook een beetje gek vond. Tijdens je zwangerschap kan het voorkomen dat je bloeddruk opeens daalt en je een flauwte krijgt, maar met al dat gerommel vertrouwde ik het niet helemaal.

Zondag besloten Mathijs en ik om een stukje te fietsen. We gingen ergens even op een bankje zitten, maar dit duurde niet lang. ‘Mathijs, we moeten nu naar huis’, zei ik. Een raar gevoel kwam bij mij naar boven en we fietsten terug. Al snel begonnen de weeën weer op gang te komen en ze kwamen steeds sneller achter elkaar. Aan het einde van de middag belden we verloskundige Joost weer, die even langs kwam om te kijken hoe het ging. Nog steeds was er vrij weinig veranderd, maar als de weeën bleven aanhouden moesten we weer bellen en zou ik naar het ziekenhuis gaan om een roesje te krijgen. Zo kon ik dan in ieder geval slapen.

op het moment dat Mathijs op de bel drukt, breken spontaan mijn vliezen!

Laat in de avond kwamen we aan in het ziekenhuis, want de weeën waren niet gestopt en nog steeds deden ze vrij weinig. We kwamen op de afdeling verloskunde. Het was stil en er was niemand te bekennen, dus Mathijs drukte op de bel bij de balie. Je raad het nooit, maar op het moment dat Mathijs op de bel drukt, breken spontaan mijn vliezen! Het vruchtwater kwam mijn broekspijpen uitlopen en stomverbaasd stonden we te kijken wat er gebeurde. De verloskundige van het ziekenhuis kwam net aanlopen en haalde meteen een rolstoel. ‘Nou meid, jij bent aan het bevallen hoor!’, zei ze, toen we naar een kamer werden gebracht. Hier werd ik aan de CTG gelegd en nu werden de weeën gelijk een stuk heftiger. Ook werden we nu voor de keuze gesteld: blijven we in het ziekenhuis, of gaan we weer naar huis? In principe wilde ik thuis bevallen als dat kon, maar nu ik eenmaal in het ziekenhuis lag, wilde ik ook wel blijven. De verloskundige kwam binnen en zei dat het zo fijn is om in je eigen bed te liggen en om te douchen onder je eigen douche. Toen ze dit had gezegd besloot ik om het toch thuis te proberen, dus gingen we weer de auto in.

Mathijs had mijn moeder gebeld om haar op de hoogte te brengen. Als het kon zou mijn moeder namelijk bij de bevalling zijn en aangezien ze uit Friesland moest komen, kon ze maar beter vast vertrekken. Toen we thuis waren had ik een krappe centimeter ontsluiting. Oké, nog niet veel, maar ik was al blij dat er eindelijk vordering in zat! De weeën werden steeds heftiger en ik had een aantal plekken in huis waar ik ze goed kon opvangen. Tussen de weeën door liep ik heen en weer, terwijl Mathijs en mijn moeder (die ondertussen aangekomen was) een spelletje deden. Mathijs had kaarsjes aangestoken en muziek opgezet. Voor mijn gevoel ging het heel goed, maar toen Joost weer kwam, was het helaas nog steeds 1 centimeter. Dat schoot niet op, dus kwam het besluit om mij over te dragen aan het ziekenhuis.

volgens mij klonk het alsof er een koe in de verloskamer lag

De verloskundige in het Beatrixziekenhuis te Gorinchem was verbaasd om ons weer te zien. Toen we eerder die avond weer naar huis gingen, zei ze nog dat ze niet dacht ons nog te zien, aangezien ik 23 was en ze dat de perfecte leeftijd vond om te bevallen. Toch lag ik om 5 uur op een kamer aan de CTG en kreeg ik weeënopwekkers. Rond een uur of 7 had ik 3/4 centimeter ontsluiting, dus zo’n centimeter per uur. Maar opeens ging het heel hard: elke wee leek weer erger dan de vorige. Ook moest ik de weeën nu wegpuffen. Dat ging eigenlijk allemaal best goed, zeker met Mathijs en mijn moeder aan mijn

zij. Maar na een tijdje bleven de weeën hangen en kwam de volgende er meteen bovenop. De welbekende weeënstorm denk ik. Toen zei ik dat ik wilde douchen, want ik dacht dat dit kon helpen om weer even op adem te komen. Eenmaal onder de douche een wee te hebben opgevangen, wilde ik er gelijk weer onder vandaan. Ik vond het vreselijk! Ook zei ik huilend dat ik het niet meer trok en nú iets tegen de pijn wilde. Weer terug op de kamer kwamen ze kijken hoeveel ontsluiting ik had. Tot mijn verbazing had ik 7/8 centimeter. Eerlijk gezegd twijfelde ik hieraan, want voor mijn gevoel schoot het totaal niet op. Misschien kwam dit wel omdat ik al zolang bezig was, ik weet het niet. Wat ik wel goed weet, is dat ik een paar weeën later al de eerste perswee had. Wat een raar gevoel, zo’n perswee. Ik hoorde steeds dat het voelt als een soort oerdrang en dit kan ik beamen. Je hebt totaal niks in de hand en volgens mij klonk het alsof er een koe in de verloskamer lag. Om 9 uur mocht ik ook daadwerkelijk gaan persen. Ik geloofde er niets van toen de verloskundige zei: ‘Nog een wee en je kind wordt geboren’.  Toch gaf ik alles wat ik had bij die laatste wee…

Wauw! Het moment dat je kindje op je buik wordt gelegd… Onbeschrijfelijk! De tranen rolden over mijn wangen en er ging zoveel door me heen. Blijdschap, geluk, verwondering en een enorme opluchting. Pas na een tijdje (kan 30 seconden zijn geweest of een paar minuten?) vroegen ze of we wilden weten wat het was. Een jongen! Over een naam hoefden we niet meer na te denken. Mathijs dankte God voor onze prachtige zoon:

Noah Mattheüs