Loïs – Onze sterke dochter

Zondag 6 mei 2018. Een positieve zwangerschapstest. Trillend loop ik door het huis naar de slaapkamer. ‘Mathijs… ik ben zwanger…’.

Zoals je in eerdere verhalen van mij kunt lezen, heb ik na de geboorte van Noah een moeilijke periode gehad. Dit vooral door een heel pijnlijk, lichamelijk ongemak. In november 2017 en in maart 2018 ben ik hiervoor behandeld en ben ik sinds december 2017 van mijn klachten af. Ik was erg bang dat hetgeen waar ik last van had toch weer terug zou komen. En ik wist dat als je zwanger bent je niet dezelfde behandeling mag krijgen.

Een maand na de 2e behandeling was ik dus in verwachting, onverwachts. Eerlijk gezegd was ik nogal bang toen ik de positieve test in handen had. Bang dat de pijn terug zou komen en ik dan een rotzwangerschap zou hebben, omdat ik er dan misschien niet vanaf zou kunnen komen. Mathijs en ik gingen die ochtend een stuk wandelen met Noah en zochten een eindje verderop een speeltuin op. Onderweg praatten we over deze onverwachte wending. Hoe spannend ik de zwangerschap ook vond, ik keek erg uit naar januari waarin onze ‘winterbaby’ waarschijnlijk geboren zou worden. 2 kinderen, toch wel een droom. Zo waren we samen aan het fantaseren. Noah die een broertje of zusje zou hebben, hoe leuk was dat! Als ik me dat voorstelde voelde ik de angst even niet.

1 of 2 dagen later belde ik naar de verloskundigenpraktijk. 2 weken voor de positieve test was ik nog langs de praktijk geweest om wat spullen te brengen. De assistente en ik hadden nog even gebabbeld die avond en ook hadden we het kort over een eventuele kinderwens (niet wetende dat ik op dat moment misschien al zwanger was?). Toen ik weg liep zei ze nog: ‘We hopen jullie hier wel weer te zien’. Dit was dus een paar weken later het geval, de dag van de 1e echo.

28-05-2018

Alles zag er prima uit op de eerste echo, al bleek ik wel minder lang zwanger dan gedacht. Bij het zien van deze beelden begon gelijk het moedergevoel te groeien, hoe klein ze ook was.

Ik besloot al vroeg tijdens de zwangerschap een soort dagboek bij te houden over wat ik dacht en hoe ik me voelde. Daarnaast betrokken we Noah ook meteen bij de zwangerschap. We vertelden hem dat hij een broertje of zusje kreeg en dat hij grote broer werd. Hij was natuurlijk nog erg jong en begreep het vast niet allemaal, maar kinderen krijgen vaak meer mee dan je zelf denkt… Ook leerden hem dat hij mijn buik mocht aaien. Hij zat voornamelijk mijn navel te onderzoeken en erin te prikken ;p. Heerlijk ventje…

18-06-2018

De spanning en angst begonnen steeds meer weg te gaan en maakten plaats voor genieten <3. De twee stippen die we eerst zagen waren nu gevormd naar een prachtig minimensje met kleine armpjes en beentjes.

Zachtjes zei ik: ‘Wat ben jij een sterk kindje!’.

De weken vlogen voorbij. De gebruikelijke ‘zwangerschapskwaaltjes’ waren aanwezig (misselijk, moe, etc.). Soms wel lastig met een keukenverbouwing en buiten koken, maar ik vond het helemaal niet erg als ik dacht aan dat mooie kindje wat in mijn buik groeide.

09-07-2018

12 weken zwanger. Net als onze kleine schat maakte we een sprongetje van geluk tijdens de echo. Wat was dat mooi om te zien en een gevoel van intens geluk veegde de angst steeds verder aan de kant. Dit kindje was een enorm cadeau en dat besef drong steeds dieper tot me door.

Tijdens de echo kon de verloskundige ons kindje niet meten, dus we maakten een afspraak voor 2 dagen later, zodat er een termijn vastgesteld kon worden. Yes, een extra echo! Vond ik helemaal niet erg… 😉

Dinsdagavond 10-07-2018. Ik lag in bed en verheugde me op de volgende ochtend. Dan mocht ik ons kleintje weer bewonderen. Bijna viel ik in slaap toen ik plotseling iets voelde in mijn buik. Meteen wist ik wat ik voelde, wie ik voelde. Wauw, zo snel al! Ik kon het bijna niet geloven… Maar ik voelde heel duidelijk waar dit gekriebel vandaan kwam. Zachtjes zei ik: ‘Wat ben jij een sterk kindje!’.