Thuis
Mathijs en ik hielden elkaar stevig vast, met Loïs nog in mijn armen. We huilden samen en keken naar Loïs, ons meisje was hier niet meer… Terwijl ze nog in mijn armen lag, voelden ze opeens zo leeg. Samen met de verpleegkundige kleedden we Loïs om en maakten we haar schoon. Dit was de enige keer dat ik haar luiertje kon verschonen, de enige keer dat ik haar kleertjes aan mocht doen… De verpleegkundige maakte afdrukjes van haar voetjes en handjes en knipte een plukje haar af voor ons. Hierna legden we haar in het koude wiegje.
Ondertussen waren mijn zussen, zwagers en nichtje aangekomen in het ziekenhuis. Net te laat om haar levend te zien, maar wat waren we trots toen ze de kamer binnen kwamen en haar konden bewonderen. Ze hadden een armbandje met haar naam erop, die we haar om hebben gedaan. Later kwamen Mathijs zijn broertje en vader nog langs, die het mandje kwamen brengen voor Loïs. Die avond aten we nog in het ziekenhuis, maar daarna wilden we snel naar huis, zodat we Noah zelf naar bed konden brengen. Een andere verpleegkundige filmde hoe we Loïs in haar mandje legden. Toen het tijd was om te gaan, werd Loïs in het mandje op mijn schoot gezet, terwijl ik in de rolstoel zat. Over het mandje deed ze een wit laken. De verpleegkundige bracht ons via een achteruitgang naar buiten. Wat was het vreselijk om zo door het ziekenhuis te moeten, ook al was het maar een kort stukje. Mensen keken en het voelde alsof iedereen wist wat er onder het witte laken lag… Alsof iedereen wist dat wij niet met een levend kindje naar huis gingen…
In de auto hield ik het mandje met Loïs op schoot en we reden rustig naar huis. We waren thuis, Loïs was thuis. Wat voelde het fijn om haar thuis te hebben en het voelde toch een beetje compleet. Mijn moeder was bij ons om voor Noah te zorgen. We vonden het zo fijn om Noah weer te zien en te knuffelen. Samen brachten we hem naar bed. Vrij kort daarna kwam de begrafenisondernemer langs om het koelsysteem te brengen en om met ons een aantal dingen door te nemen wat betreft de begrafenis. Ook kwam er nog een verloskundige langs om Loïs te zien, waarna we ook nog een tijdje hebben gepraat. Mijn moeder was net daarvoor vertrokken. Toen iedereen weg was wilden we eigenlijk maar één ding: slapen! Wat waren we moe… Net voordat we naar bed gingen, sloot ik het mandje, omdat ik niet wist hoe ze er de dag erna uit zou zien.
Make a Memory
De volgende morgen keek ik voorzichtig in het mandje en zag ik dat ze er mooier uit zag dan de dag ervoor. Ze werd de eerste dagen met de dag mooier. Ook kwam onze kraamverzorgster die ochtend. Wat hebben we veel aan haar gehad, wat een geweldige vrouw! Ook kwam vrij snel de fotografe van ‘Make a Memory’ langs om foto’s van Loïs en ons te maken. Ze heeft prachtige, pure foto’s gemaakt. De babybuidel die ik voor Loïs had gehaakt, hebben we gebruikt voor de foto’s. Helemaal onderaan zal ik wat foto’s plaatsen van de fotoshoot, dus voor wie het liever niet wil zien: scroll niet helemaal omlaag ;).
Die week was slopend, verdrietig, maar ook heel mooi. Familie en vrienden, soms van ver, kwamen langs om Loïs te bewonderen. Verloskundigen en de huisarts die haar wilden zien en waar we hele fijne gesprekken mee hebben gehad. Alle kusjes en aaitjes die ik Loïs kon geven, het opsnuiven van haar heerlijke babygeurtje… Noah die soms speelgoed pakte en naast het mandje op de grond ging spelen, dichtbij zijn zusje. De reacties van alle mensen die haar zagen, hartverwarmend. Ook was het heel zwaar en merkten we aan Noah dat hij het moeilijk had. Twee keer was hij zomaar bij ons weggehaald in het ziekenhuis, omdat Loïs een dipje had. Als er iemand weg ging, of als wij even wegliepen, begon hij heel hard te huilen. Eén keer is hij zelfs even weggevallen toen wij met de begrafenisondernemer de kamer uitliepen. Hierdoor leek het ons beter dat Noah tijdens de begrafenis thuis zou zijn. Zo konden wij onze aandacht volledig op Loïs richten en zou hij daar niet overweldigd worden door heel veel prikkels.
Maandag, de dag voor de begrafenis, hebben we in Gorinchem aangifte gedaan van de geboorte en het overlijden van Loïs. Mathijs heeft de geboorteakte ondertekend, ik de overlijdensakte. Hierna gingen we naar het ziekenhuis om kaartjes langs te brengen. Hier kwamen we nog de gynaecologe tegen die ons begeleidt had en we praatten nog even met haar. We zijn toen ook nog naar de begraafplaats gegaan om te kijken waar Loïs begraven zou worden. Het was heel guur weer, het regende en waaide… Toen we de plek zagen, waren we eerst wat geschrokken. Zo dicht op elkaar, zo droevig voelde het daar… Wel kon ik relativeren dat we het waarschijnlijk nooit meer in deze setting zouden zien, met de regen en harde wind. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als de bomen in bloei stonden, de zon zou schijnen en als er overal bloemen zouden zijn. Misschien hadden we beter eerder kunnen kijken, maar tijdens de zwangerschap kon ik het niet… Durfde ik niet… En nu zagen we dan de plek waar ze de dag erna begraven zou worden.
De laatste keer…
Thuis bespraken we alles met de kraamverzorgster en werden we er wat geruster op. We konden niet anders dan het te accepteren en er het beste van te maken. Ondertussen kan ik zeggen dat ik het de mooiste plek van de begraafplaats vind, dat ik het zo aandoenlijk vind dat al die kleintjes bij elkaar liggen, samen. Die plek geeft me rust, omdat ik me besef dat al die kleine kindjes geborgen zijn bij God. Toen was het nog wel even wennen, maar we wilden daar verder niet meer mee bezig zijn. ’s Avonds schreven we een brief voor Loïs om in haar mandje te doen. Mijn moeder had een bloemenslingertje met vergeetmenietjes gehaakt en ze had gehaakte vlinders meegenomen die voor Loïs waren gemaakt. We maakten onze brieven af die we op de begrafenis voor wilden lezen. De brief, bloemenslinger en een gehaakt vlindertje legden we bij Loïs in het mandje. Een emotionele avond, maar het moeilijkste kwam daarna…
De laatste keer aan jouw hoofdje ruiken. De laatste keer jouw mutsje goed op doen. De laatste keer jouw handje vasthouden. Het laatste kusje. Het laatste aaitje. De laatste keer jou bewonderen. Voor de laatste keer jouw mandje dicht…
