Wat is ze mooi!

Snel na de valse start op 18 januari hadden we een afspraak met de gynaecoloog. Ik gaf aan dat ik het niet nog een keer aan kon. Het had me al zoveel gekost toen we dachten dat ze kwam en ik die knop om moest zetten in mijn hoofd. We spraken af dat, als ik weer een valse start zou hebben, ik dan gelijk ingeleid zou worden. Maar wat was dit ook weer dubbel, want ik wilde Loïs gewoon bij me houden! Zo oneerlijk…

Wat ben ik God dankbaar voor de 1,5 week die we nog met haar kregen! Geen valse start meer, dus ze kon blijven zitten. Wel hoopte ik dat de bevalling natuurlijk op gang zou komen, dus er is 2 keer geprobeerd om me te strippen, maar dit lukte nog niet. Ondertussen stond ik op 30 januari ingepland om ingeleid te worden. Wat een verschrikkelijke, spannende dagen waren dit. Toch zou ik nu willen dat ik ze over kon doen…

Naar het ziekenhuis

29 januari 2019. Die avond was het zover, we moesten naar het ziekenhuis. Ik kreeg een ballonnetje en bleef die nacht in het ziekenhuis. De verpleegkundige die er toen was voelde aan mijn buik toen Loïs even bewoog. Ze vond het bijzonder om te voelen en was er verbaasd over hoe sterk ze voelde. Die nacht heb ik niet echt geslapen door de weeën van het ballonnetje. Toch ging ik ervan uit dat ik niet veel ontsluiting zou hebben de volgende ochtend. Rond 8 uur kwam Mathijs naar het ziekenhuis en we mochten gelijk naar verloskamer 4. Tot mijn verbazing bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben, maar de boel was nog niet echt verweekt en lag nog ver naar achter (lekker verhaal haha). Oftewel: er moest nog flink wat gebeuren! Toen was het tijd om mijn vliezen te breken…

Wat was dit vreselijk… Alleen lichamelijk gezien al. Ze kon er niet goed bij en Loïs lag met haar hoofd tegen het vlies aan, dus ze moest wel voorzichtig proberen te prikken. Maar het lukte een aantal keren niet. Ze zei dat ze het nog één keer ging proberen en ik anders eerst wee opwekkers zou krijgen. Op dat moment bad ik in mezelf tot God en zei: ‘Heer, als het nu moet gebeuren, laat deze poging dan lukken.’ De laatste poging lukte en opeens verloor ik vruchtwater. Op dat moment barstte ik in tranen uit en lieten ze ons even alleen. Ik kon alleen maar huilen, nu moest ze er echt uit, er was geen weg meer terug…

Leeft ze nog?

De bevalling

Het eerste uur wilden we afwachten of de weeën toch nog zelf op gang zouden komen, maar er gebeurde niet zoveel. Wel voelde ik Loïs nog goed bewegen wat me wat rust gaf. Ze was er nog. Rond half 10/10 uur kreeg ik de wee opwekkers toegediend. Al snel kwamen er wat lichte weeën, maar blijkbaar vond het personeel dit al echt wel weeën. Ondertussen was ik wel wat gewend qua weeën die geen effect hebben, dus mij zei het niet zoveel. Ook kwam snel hierna verloskundige Marian de kamer binnen, één van de verloskundigen van de praktijk waarbij we ook controles hadden naast die in het ziekenhuis. Zij en haar collega zouden proberen om bij de bevalling te zijn (in hun vrije tijd nog wel!). Dit voor een stukje mentale ondersteuning, omdat zij voor ons vertrouwd voelen. Wat was het fijn om haar te zien! Toen de weeën wat vervelender werden begon ze mijn rug te masseren en leerde Mathijs hoe hij dat kon doen. Het waren vervelende weeën, ik geloof dat ze ook wel piekweeën worden genoemd. In plaats van een opbouw, zit je meteen zo’n beetje in de ergste piek van de wee, dus je moet meteen gaan puffen. Ze duurden heel kort, maar kwamen zonder aankondiging en waren gelijk heftig. Tussendoor was ik heel helder en lachten we zelfs wat met elkaar. Tot zo ver was het best te doen.

Na een poosje werden de weeën snel heftiger en vond Marian het wel tijd worden dat de verloskundige van het ziekenhuis kwam kijken hoever ik was. Het was op dat moment blijkbaar spits op de afdeling, dus heeft Marian gevraagd of zij dit mocht doen. Dit was goed, dus moest ze toch nog aan de slag als verloskundige. Helaas, om 12 uur had ik nog steeds maar 3 cm en nog niet verweekt. Wat een teleurstelling was dit! Ik zei meteen dat ik een ruggenprik wilde, want dit ging ik geen uren meer volhouden. Toen het ziekenhuispersoneel weer kwam hebben ze dit doorgegeven. Ze zeiden dat het wel een half uur tot een uur kon duren voor ik de prik zou krijgen. Op dat moment wist ik al niet meer hoe ik dit een half uur ging volhouden, laat staan een uur. Ze zetten de wee opwekkers nu zo laag mogelijk, zodat ik het iets rustiger zou hebben. Tenminste, dat dachten ze…

Het tegendeel was waar, want mijn lijf nam het helemaal over en het werd alleen maar erger. Mijn ademhaling raakte ook in de war en ik werd even op het bed geholpen. Toen ik er weer vanaf wilde heb ik nog een paar keer over Marian heen gehangen tijdens een wee, terwijl Mathijs mijn rug masseerde. Omdat ze bleven komen hielp ze me weer op bed. Ze constateerde toen opeens dat ik 6/7 cm ontsluiting had. Ik lag op het randje van het bed toen ik daarna een vreselijke en lange wee kreeg. Gelukkig waren de verloskundige en verpleegkundige van het ziekenhuis net weer binnen, want na die lange wee begon ik opeens te persen. In mijn hoofd was het paniek en ik zei tijdens de perswee: ‘Ze mag nog niet komen, het kan nog niet!’ Ik dacht dat ik nog maar 7 cm had, maar misschien had die laatste wee voor de laatste centimeters gezorgd. In ieder geval kwam ze er aan. Later hoorde ik dat ik zo’n beetje in de meest onhandige houding lag voor een bevalling. Er was alleen geen tijd meer om anders te liggen, want na 4 minuutjes was ze er al! ‘Kom overeind en strek je handen uit’, zei de verloskundige. Dit deed ik en…wauw!

Loïs

‘Wat is ze mooi!’, riep ik toen ik haar zelf aanpakte en zag. Ik had haar al vast toen ze nog niet eens helemaal geboren was, zo bijzonder! Van mijn buik, direct in mijn armen! ‘Leeft ze nog?’, was het eerste wat Mathijs vroeg. Ja, ze leefde! We mochten de navelstreng voelen en wat een sterkte hartslag! Ze kwam bij en reageerde heel goed. Onze kleine meid kreeg een apgar score van 9 net na de geboorte! Ongelooflijk, ze was er en ze leefde. Mathijs en ik dankten God dat we haar nog bij ons mochten hebben. Daar lag ze, ons aankijkend met haar prachtige, grote, donkere oogjes.

Onze mooie Loïs.